Kulagımda Sezen.
Avaz avaz söylüyor;
'' Gökte ay 14, ben dolunay. Son hatıramı sinene sar. Bu kadarına razıyım yar... ''
İcimi acıtıyor bu sarkı -her seferinde, gülümseyerek dinledigim halde. Tek korkum; bu şarkıyı bir 10 yıl sonra gözleri yaslı dinlemek... ( Allah korusun )
Dolunay bana hic yaramıyor. İcim bir daralıyor, bir acılıyor, kalbim cok carpıyor, yerlere göklere sıgamıyorum dolunay günlerinde. Dün sabah kalktım havalara ucuyorum mesela, bıraksanız yürüyerek kıta degistiririm. Bu sabah kalktım; kendimi Feriha'nın çöp toplarkenki hali gibi hissediyorum. Yataktan cıkmak istemiyorum, '' görünmez '' olmak istiyorum.
Çok biriktiriyorum icime... En güvendigim insanların, digerlerine '' benzeme '' ihtimali bile beni öldürüyor. Gözümle görüyorum, '' Aaa bak o da şunun gibiymiş, aynı şeyleri yapıyor '' diyorum; yakıstıramıyorum ama gözlerimle de görüyorum. Yavas yavas u - zak - la - sı - yo- rum...
Kalbime aldıklarım azalsa da ben büyüdükce, birazcık sendelesem de, daha da saglam basıyor biliyorum ayaklarım yere...
