2012 Ile Birlikte Uğurlamak İstediklerim...

     
        * '' Candır, bugun günlerden bilmem ne, hacı, paha biçilemez, adamın dibi  '' vb. kelimeler, cümleler, bu kalıplar tedavülden kalksın istiyorum. 

        * Cümlelerin sonuna '' Net '' ya da '' Nokta '' yazılmasın istiyorum. 

        * Sadece derbi maçlarını izleyip; maç sonrası aslan, kaplan kesilen kızları meşe odunuyla sabaha kadar dövüp, sabahın ilk ışıklarıyla da bu ülkeden göndermek istiyorum.

        * Yusuf Güney ve Fındık kurdu Berna' yı da bu kızların yanına hiiiiiç düşünmeden ekliyorum.                                                                                                                                                                            

        * Her gittiği yeri bildirmek de ne oluyor, bilmiyorum. Neyin ispatıdır bu, anlamıyorum. Neyse ki benim dışarda hiç aramadığım bir huzurum var, evimde, dünyanın en güzel yerine değişmeyeceğim... 

      * Havaya girip de, '' Peki siz neleri uğurlamak isterdiniz 2012 ile? Hadi bakalım cevaplarınızı bekliyorum... ''  falan demiyorum sanki milyonlara sesleniyormuş gibi:) Öyle bir grup da var çünkü, çok komik olan:)

       2013; 
       Bu yazıyı okuyan herkese sağlık getirsin her şeyden önce, huzur getirsin, para getirsin, aşk getirsin... 

       Sevgiler... :)

       Dicle 

Gelsin Artık Benim Mevsimim, Kışım...

                   İki lafımın biri; '' Zaman nasıl geçiyor... '' Daha dün ne yediğini hatırlayamayan ben, geçen sene bu zamanlarda ne için üzüldüğümü, ne için sevindiğimi, ne için dua ettiğimi o kadar iyi hatırlıyorum ki... Ne garip.      

                  Bugünlerde bir üşüyorum, bir terliyorum, ne giyeceğimi bilemiyorum... Çantama hem güneş gözlüğü koyuyorum, hem şemsiye. Kararsızlığım havanın suçu. O bile yoruyo beni bu ara... 

                  Şikayetim; daha da hareketlenen günlere... Öyle günler yaşıyorum ki bazen; sabahtan akşama kadar saatler değil de, sanki haftalar geçmiş gibi geliyor. Koşuyorduk da zaten, daha da mı hızlandık, bilmiyorum... 

                  Şükrediyorum ama her gece, uyumadan.

                  Sevdiklerim hep yanımda. 

                 Ekim de bitti, bitiyor... Geliyor Kasım. Gelsin artık benim mevsimim, kışım... 

                 Kar yağarken ben, daha güzel yazıyorum... 

              

Adı Bende Saklı...

  Kocaman bir dolunay, püfür püfür esen bir rüzgar... 
  Kulagımda Sezen. 
  Avaz avaz söylüyor; 

 '' Gökte ay 14, ben dolunay. Son hatıramı sinene sar. Bu kadarına razıyım yar... ''                                  


 İcimi acıtıyor bu sarkı -her seferinde, gülümseyerek dinledigim halde. Tek korkum; bu şarkıyı bir 10 yıl sonra gözleri yaslı dinlemek... ( Allah korusun ) 


Dolunay bana hic yaramıyor. İcim bir daralıyor, bir acılıyor, kalbim cok carpıyor, yerlere göklere sıgamıyorum dolunay günlerinde. Dün sabah kalktım havalara ucuyorum mesela, bıraksanız yürüyerek kıta degistiririm. Bu sabah kalktım; kendimi Feriha'nın çöp toplarkenki hali gibi hissediyorum. Yataktan cıkmak istemiyorum, '' görünmez '' olmak istiyorum. 

Çok biriktiriyorum icime... En güvendigim insanların, digerlerine '' benzeme '' ihtimali bile beni öldürüyor. Gözümle görüyorum, '' Aaa bak o da şunun gibiymiş, aynı şeyleri yapıyor '' diyorum; yakıstıramıyorum ama gözlerimle de görüyorum. Yavas yavas u - zak - la - sı - yo- rum... 


Kalbime aldıklarım azalsa da ben büyüdükce, birazcık sendelesem de, daha da saglam basıyor biliyorum ayaklarım yere... 

Canım Ekin'ime...

         


         20 yıllık bir seyahat bizimki...     


          Birlikte büyüdük. Günleri hesapladık, aylar çabucak geçsin diye sabırsızlandık,  hep kavuşmayı bekledik... Kışları mektuplaştık. Postacı yolunu bekledik. Mektuptan çıkan kalpli kolye en büyük yeni yıl hediyesi oldu. Sahi ya, nasıl geldi kırılmadan o kadar yolu?


            


Terasta güneşlenirken birlikte içtigimiz limonatanın keyfi hiçbir şeyde yoktu. Denizden çıkar çakmaz yediğimiz mısırın da öyle.


                                                                                                                                                                                       
                                                                                                                 
                                                                                                
                              Depremin olduğu o en zor yıl bile, biz mutluyduk yanyana sandalyelerde. '' Sahil kenarında deprem olsa bu dalgalar bizi yutar valla '' derken bile... Hep sabahlayabilirdik; çünkü konuşacak konular sonsuzdu... Çekirdek de en sevdiğimiz arkadaşımızdı.


             


Bir kere bile kırmadık birbirimizi, hiç incitmedik...


Hep farklı şehirlerdeydik -ki hala da öyle- yazlar dışında ama kalplerimiz hep yanyana....




                                              Şimdi benim canım Ekoş'um evleniyor...
                                                        Hala inanamayan bende tüm duygular bir arada... 


            Hem çok mutluyum, hem biraz hüzünlü, hem de cok heyecanlı.   

              
        
      Dün; '' Güne mesajınla başlamak cok güzel oldu Dicom '' diyen canım Ekoş'umun; her günü çok güzel olsun, hep mutlu olsun, hep huzurlu olsun...     
           
      20 yıldır olduğu gibi, kalbim hep seninle canım Ekoş'um benim....
                                   
      Seni çok seven
       
      Dicon :)

Canım Anneannem'e...

               
               16 yıl önce bu gün, o soğuk cuma günü, sen bizi bıraktığından beri küsüz biz 23 Şubat'a canım anneannem...


               Her şey o kadar dün gibi ki... 


               Zaman çabuk geçiyor ama yaraları hiç kapatmıyor anneannem. Burda hala senden konuşurken gözleri dolan torunların var...


               Keşke diyorum keşke birazcık daha büyük olsaymış yaşım o zaman. Daha çok sevgimi belli etseymişim sana, 10 yaşında bir çocuk olmasaymışım. Barbie bebeklerle oynamak yerine; daha çok sarılsaymışım sana, daha çok öpseymişim seni...                                                                                       

               '' Karabiberim '' derdin bana hep. Seni kaybetmeden 3 gün önce bizde yemekte; '' Karabiberim benim, sensiz yemeklerin hiç tadı olur mu? '' dedin, karabiber döktün yemeğine.


               Sensiz hiçbir şeyin tadı yok be anneannem. 


               Karabiberin seni çok özlüyor... 


               Nurlar içinde uyu...   
             
                  

Yazarımız şehir dışında olduğu için yazılarına bir süre ara vermiştir. Size sevgilerini yolladı... :)