Bocalıyorum ben bugünlerde çok... Öyle böyle değil, kafam o kadar karışık ki... Hala dost mu, düşman mı ayırt edemediğim insanlar; bir sözüyle durduk yerde huzurumu bozmaya kalkan insanlar; bana yalanlar söyleyen, bir şekilde beni inandıran, ya da inandığımı sanan insanlar var. Anlayamıyorum, zaten artık anlamakta istemiyorum... Yoruldum çünkü.
Çok kızıyorum kendime, çook... Neden hayatımın kapısını çalanları güleryüzle karşılıyorum? Neden 100 puanla başlatıyorum henüz içlerini görmeden? Neden sonrasında eksilere gitmelerini acı çekerek izliyorum? Neden en ufak problemleriyle ben ilgileniyorum? Neden onlar sınava girerken, ben giriyormuş gibi heyecanlanıyorum mesela? Neden uykusuzluktan ölsem bile; gecenin bir yarısı bir konuyu çözmeye çalışıyorum? Neden '' huzur '' yollamak istiyorum hep; taa nerelere, kimlere? Nedenlerim çok bu ara işte böyle... Yanlış anlaşılmasın; bu '' Nedenlerim '' hak etmeyenlere...
Anlayamıyorum insanları, yaşadıkları sahte ilişkileri... Allah'a dua ediyorum her gün; n'olur sokmasın beni böyle hayatlara diye... Çünkü ben o sahte dünyanın insanı değilim. '' Özledim '' diyorsam gerçekten özlemişimdir. '' Senin için dua edeceğim, içini ferah tut '' diyorsam; gerçekten dua ederim, tüm kalbimle... Birine, birini sevmediğimi söylersem; gerçekten sevmiyorumdur. Hani 3, 5 gün sonra kolkola gezmem; sevmediğimi söylediğim insanla... Gülünç duruma düşmek istemem kimsenin gözünde, utanırım.
Hatam hep aynı benim işte, karşıdakini de kendim gibi sanmam...
Öyle şeyler yaşıyorum ki; artık şaşırma diye bir duygu kalmadı bende. Çok yoruldum. Susarak izliyorum sadece. Kime, neyin hesabını sorabilirim ki ben; Allah varken? Gece, baş yastığa konulunca rahatsız etmez mi ki vicdanları onları? Huzurlular mı? Mutlular mı sahiden dışardan göründüğü gibi? Hiç sanmam...
Yaşanılan, paylaşılan onca şeyden sonra tek bir gerçek kalıyor işte geriye... Onlar birbirlerini kandırmaya devam etsinler, '' Ben yokum '' artık o hayatlarda... Sahte ilişkiler yaşayan bu şahane(!) insanların yolları '' bensiz '' açık olsun...
